S

Dag 11, donderdag 14 mei 2009, van Sorde-l’Abbaye naar St.Jean-Pied-de- Port, 68 km.

Vanmorgen wordt er een bouwvakkersonbijt voor me op tafel gezet: vier zelfgemaakte pannenkoeken, twee bakjes eigengemaakte jam, toast, boter, een grote pot koffie, flink wat jus d’orange en een schaal fruit. Die laatste maakte ik niet helemaal soldaat. De rest wel. O ja. Gisteren toen ik hier aan kwam bij de chambre d’hote, zei de mevrouw: Zal ik wat fruit op de schaal in je kamer leggen?  Dat waren twee appels en zes kiwi’s. Ik at alles achter elkaar op. Het ging erin als koek.

Het is vandaag een natte dag. Jammer want het is een mooi heuvelachtige omgeving. Na tien minuten kom ik wandelaar Ben al tegen. Even een kort praatje. Na een uur kom ik de zus van de kapper uit ons dorp en haar man tegen. Ook even een kort praatje. Ik ga toch weer vlot door. Op dit stukje weg rijden veel dikke vrachtwagens. Ik heb vandaag mijn helm weer op en mijn geel hesje over het regenjack.

In St. Palais ga ik rond 13:00 uur aan een bakkie in een plaatselijk café waar de tv luidruchtig aanstaat. Om elf uur had ik al uitgebreid stokbrood met brie gegeten. Dus ik laat het hier maar bij koffie.

Ik fiets nog een rondje door het centrum van deze plaats, maar omdat het lunchtijd is (tussen 12:00 en 14:00 uur) oogt alles erg rustig. Juist als ik weer weg wil gaan, tref ik de twee fietsers uit Zwolle weer. We rijden een stukje samen op, maar omdat er knappe klimmetjes zijn, moet je toch je eigen tempo aanhouden. Uiteindelijk rijden we gedrieën om 16:30 uur Saint-Jean-Pied-de-Port binnen.

Zij gaan de camping opzoeken en ik meld me bij de pelgrimsinformatie, nadat ik gezien heb dat de Nederlandse refugio vol is. De Franse is echter ook vol. Daarom wordt ik verwezen naar de buren van het infocentrum, een particulier adres. Ik krijg een plek op een overloop, waar vier bedden opgepakt staan, het is voor mij wel even een cultuurschok. Wat hutjemutje allemaal. Hoe zal het de volgende dagen worden? Je hebt eigenlijk helemaal geen plek om een tas uit te pakken, laat staan alle vijf. Douchen geloof ik vandaag wel. Op mijn logeeradres heb ik een kennismakingsgesprek met een Pakistaan die goed Engels spreekt en met een Japanner, die bijna geen Engels spreekt. Die laatste zet mij op de foto met de Pyreneeën op de achtergrond.

Ik loop even later het aflopende straatje uit en zie op een aanwijsbord La Poste staan. Ik ga even kijken waar het is en wat de openingstijden zijn. Het is inmiddels dicht en morgen gaat het om negen uur open. Inmiddels is de zon voor het eerst vandaag gaan schijnen. Het is nu 18:00 uur. Tijd voor een biertje op een terras. Hier ontmoet ik een ex-politieagent uit Brabant, die de route van Santiago naar huis fietst. Vorig jaar ging hij heen. Nu nam hij de noordroute terug. We besluiten later samen te gaan eten. Daar in het restaurantje komen we een stel uit Twente tegen. De man werkt bij een waterschap. Zij zijn op de fiets onderweg net als ik. Later komen de mannen uit Zwolle ook aanzetten in dit restaurantje. Dat blijken overigens ook ex-politiemensen te zijn. Een gezellig avond met allemaal Santiagogangers. De Zwollenaren nemen morgen een rustdag.

Fietsen naar Santiago in 2009