S

Zaterdag 12 mei 2012. Met de trein terug naar huis van fietsen in Bourgondië.

Het is half zeven ’s morgens. In Dijon in de ontbijtzaal van de jeugdherberg, scoor ik nog even snel van de uitgiftebalie voor onderweg een croissantje en een bakje yoghurt om in de voortas van mijn fiets te stoppen. Het is somber weer hier in de grootste stad van Bourgondië, heel anders dan gisterenmorgen. Afgelopen nacht regende en onweerde het hier. Eigenlijk niet vreemd na twee zwoele dagen.

Bij ‘Paul’, het stationscafé neem ik tussen 7.00 en 7.15 uur een kopje koffie en een chocoladebroodje. Om vijf voor half acht gaat m’n trein naar Parijs. Nu in het station van Dijon met de fiets over de trappen omlaag en omhoog naar het perron met letter I. Met de lift kan niet, want die is te klein voor een Nederlandse fiets. Hoewel er in Bourgondië enorm wordt gepropageerd om hier te komen fietsen is toch niet aan alles gedacht. Je zult een E-bike met fietstassen mee hebben.

In de TGV naar Parijs zijn geen andere fietsen dan de mijne. Toch haal ik de bagage er maar even af.  Bij het volgende station, Montbard, zouden mensen met fietsen kunnen instappen. En het is straks in Parijs makkelijker uit te stappen zonder zware tassen aan de fiets.

Als ik in Parijs aankom bij Station Lyon schijnt een flauwe zon. Ik haal een stadsplan van de hoofdstad  op bij de VVV. Dat lijkt me makkelijker dan het schemaatje dat ik maakte van Google Maps.  Met de plattegrond van Parijs gaat het picobello. Bijna overal over busbanen en in de buurt van Gare du Nord over fietsstroken. Het is een afstand van vijf kilometer, in tijd een half uur.

Op het Noordstation heb ik ruim de tijd voor nog een kopje Franse koffie met weer een pain au chocolat. Ook in de TGV naar Lille heeft mijn fiets geen gezelschap van andere rijwielen.  Als ik mijn fiets op wil hangen, staat mijn achterspatbord op de grond. De fietshaken in deze Hoge Snelheisdtrein hangen te laag voor Nederlandse fietsen.

Vanuit mijn zitplaats heb ik nu rechtstreeks zicht op het fietsenhok van de trein.  De fietsenzaal wordt vooral gebruikt  voor telefoongesprekken. In Lille kom ik op hetzelfde station aan als, waarvan ik straks vertrek, namelijk Lille Flandres. Op de heenweg moest ik in Rijssel nog even van het ene station naar het andere, van Gare Flandres naar Gare Europe.

Ik ontmoet al snel twee andere Nederlandse fietsers die ook met de trein mee naar Nederland  moeten.  Dit stel uit Hoogkarspel zat in het andere treingedeelte dat uit Parijs kwam.  Er was eigenlijk sprake van twee treinen, die aan elkaar waren gekoppeld.  Met z’n drieën moeten we onze fietsen in het krappe bagagehok krijgen van de Belgische trein die voor ons gereed staat.  Het is een hele opstap, maar met vereende krachten en met de hulp van de conducteur lukt dat alles goed. De trein gaat niet verder dan een paar stationnetjes en dan moeten we overstappen in weer zo’n soort Belgische trein.  Niet gebruikelijk voor dit traject maken we nog een extra overstap in België en wel in St. Niklaas. Dit laatste had te maken met werkzaamheden aan het spoor.

Vanaf Lille naar Antwerpen, in drie verschillende treinen dus,  stoppen we bij heel wat stationnetjes.  We kunnen aardig wat af keuvelen, wij als Nederlanders onder elkaar en ook met Vlamingen, die met ons de coupés delen. Vanaf Antwerpen gaan we met een Nederlandse trein via Roosendaal. In Rotterdam stap ik over, het stel uit De Streek gaat verder met de trein naar Amsterdam.

Aan het eind van de middag, om half zes, ben ik weer thuis in de Bollenstreek.