Maandag 12 februari 2018.

De bus brengt ons – zwager Leo en ik – in het centrum van Hoenderloo. Hier is één van de drie ingangen van het Nationale Park De Hoge Veluwe. Om door het park te mogen lopen moet je € 9,50 per persoon betalen. Ik vind dat duur. We zijn hier om even vóór negen. We denken even te wachten totdat het 9.00 is en de kassière aanwezig zal zijn. Dan zien we op het raam een mededeling dat vanmorgen het park gratis toegankelijk is.

Het is hier één witte wereld. Alles straalt rust uit. Er ligt dun sneeuw en hagel. Op de plassen ligt een dun laagje ijs. Verderop komen we op een groot heidegebied, het Deelense veld. Zo nu en dan ligt er op ons pad een plas water van links tot rechts. Dan gaan we met een boog om de plas heen. Op één plek lukt dat niet erg. Ook links en rechts van het pad staat het water hoog. Het is zaak om van polletje naar polletje te stappen. Mijn sokken blijven niet droog.

Nadat twee gewone helikopters meerdere keren boven de Hoge Veluwe vliegen, krijgen we gezelschap van twee overvliegende Chinook-heli’s. Dat zijn van die grote helikopters met twee rotors. Bij de ingang/uitgang Schaarsbergen verlaten we om half een het nationale park. We steken onze hand op naar de kassière van het park.

Na de relatieve rust van de Hoge Veluwe komt de herrie van de A12 ruw op ons dak. In de niet verlichte onderdoorgang worden de geluiden van auto’s en vrachtwagen aardig gedempt.

We komen twee dames met een plattegrond in de hand tegen. Zij liepen een NS-wandeling en zijn verkeerd gelopen. Ze willen weer op hun route komen en zoeken een café-restaurant. We kijken even mee. Ze besluiten terug te lopen tot dat ze een paddenstoel tegenkomen, die op hun kaartje wordt vermeld. Ze gaan nu dezelfde kant op als wij. Omdat wij een stukje verder rechtsaf gaan en zij rechtdoor, lopen we weer alleen over smalle paadjes.

Groot Warnsborn is een hotel-restaurant met een ouderwetse uitstraling. Op het terras staan rotan stoelen. De twee wandeldames komen we hier ook weer tegen. Zij gaan hier een bakkie doen en wij gaan verder het bos in. Het begint een beetje te hagelen.  Maar dat mag geen naam hebben.

We lopen een stukje op de Van Limburg Stirumweg. Dat doet ons denken aan het gedempte kanaal in de Amsterdamse Waterleidingduinen. De Airborne Begraafplaats passeren we en komen daarna uit bij een verdiepte spoorlijn. Bij Station Oosterbeek steken wij deze over.

Aan de Utrechtse Weg tussen Oosterbeek en Doorwerth stappen we op de bus naar Station Arnhem.

Etappes 20 en 21 van Het Langste natuurpad van Nederland, van Hoenderloo naar Oosterbeek, 24 km. Al met al een schitterende februaridag.