S

Fietsen naar Santiago. Dag 17, woensdag 20 mei 2009. Van Santo Domingo naar Burgos, 96 km.

In Santo Domingo neem ik een koffie en een croissant bij restaurant De Titanic aan een pleintje. Het is weer een zonnige dag.

Bij een bord dat aangeeft dat de provincie Burgos begint, wordt de weg minder. Niet echt slecht, maar met veel vertelstukjes van koud asfalt.

In Belorada neem ik weer een bakkie en koop brood en wat toebehoren bij een supermarktje. Ineens ben ik voorbij de stad zonder het centrum gezien te hebben. Nu ja, ik ga niet terug. Er komen nog meer interessante steden.

Een stukje zit ik op de N120; vrachtwagens razen voorbij. Het rijdt niet echt prettig. Al snel buig ik af om langs en door dorpjes te fietsen. Daartussen grote verlaten stukken bouwland en heuvellandschap met glooiende vergezichten. Het is lekker rustig. Slechts enkele keren kom je iemand tegen.

In Villalómez (990 m) vliegen vogels met zeer brede vleugels. Arenden, adelaars of vale gieren? Ik weet het niet. Hier wordt een stuk berg afgegraven. Het is wat ze noemen een steengroeve. Het dorp hier ziet er bedomd uit. Smoezelige huizen met houten aftandse deuren (1).

Als ik San Juan de Ortega binnenfiets, is het nog geen 15.00 uur. Het is er wel flink warm. Ik scoor een stempel bij de plaatselijke albergue del peligrinos, neem een cola bij de enige bar in dit piepkleine dorp en besluit nog 30 km  verder te fietsen naar Burgos. De grote stad trekt me aan.

In het dorpje Cardanajimeno (922 m) zit op de kerk een ooievaar in een nest. Ik zet de fiets aan de kant om er een foto van te maken. Enkele kilometers voor Burgos fiets ik op een wandelpad. Een Nederlands stel spreekt me aan. Ze hebben net een plek om te kamperen gevonden. Ze zijn op vakantie in Noord-Spanje. De man vertelt dat hij vijf jaar geleden ook de camino heeft gefietst. Hij deed ook een deel van de terugreis.

Net als ik Burgos ben binnen gereden, vraag ik aan een paar plaatselijke wielrenners de weg naar de pelgrimsherberg. Ze spreken weinig Engels, maar kunnen me wel duidelijk maken dat ik over ongeveer een kilometer de tweede weg rechts over een brug met beelden moet hebben en dan ergens in de buurt van de kathedraal moet zijn. Het klopt allemaal goed. Als ik weer iemand verder de weg vraag, sta ik bijna voor de deur.

Ook hier is het weer een mooi groot gebouw in het hartje van de stad. Alles ziet er pico bello uit. Ik krijg een plekkie op de 4e etage. Hier staan geen stapelbedden maar liggen matrassen op de grond. Dus geen bovenburen vannacht. Mijn buurman is een Duitser die ik een paar keer vandaag onderweg tegen was gekomen. Hij nam dikwijls andere wegen dan ik.

Samen met hem eten we van de in onze tassen aanwezige etenswaren. Ik heb nog een chiabatta onderweg gekocht bij een rijdende bakker in een klein dorp. Daar liepen toen een paar blaffende honden op straat. Toen dacht ik nog: Blaffende honden bijten niet. Dat bleek in dit geval ook te kloppen. Verder heb ik nog spek, vis uit blik, een tomaat en smeerkaas. Tijdens ons eten in de zitkamer beneden onder het genot van een Amstelbier uit blik uit de automaat, heeft het ook nog even geregend. Ik hoorde zelfs zegen dat het even geonweerd had. Nu is het echter weer droog.

Samen met de Duitser bekijk ik de kathedraal en de omgeving. Als we daar binnen zijn, krijgt hij spontaan een religieuze aanval. Hij wil een uurtje blijven om te bidden. Prima. Dan kan ik even mijn dagverslag schrijven.

Vandaag 96 km, vanaf Chartres in totaal 1.266 km.

Voetnoot (1): Op 9 juni 2009 liet een inwoonster van Villalómez een reactie achter op het stukje over haar dorp. In het kort komt het erop neer dat de vogels met de brede vleugels gieren kunnen zijn, maar ze hebben daar in het dal ook een soort kleine adelaars, genaamd buteo, buteo. De steengroeve zorgt voor werk en inkomen voor de dorpelingen.

Ze geeft een toelichting op de foto met de oude huisjes. Als klein kind zat ze dikwijls snoep te eten met vriendjes en vriendinnetjes op het trapje midden op de foto. De trappen werden vroeger gebouwd om van buiten de bovenverdieping van de woning te kunnen bereiken. In het linkerhuis wonen twee broers Lorenzo en Priscila. Het huis aan de rechterkant is niet in gebruik, zoals veel andere huizen in hun dorp en in de Ocavallei.

Ze zegt er aan gewend te zijn dat er ’s zomers buitenlanders door hun dorpjes trekken, terwijl de zon priemt tijdens de lunchtijd (DW: tussen 12.00 en 14.00 u).