5 september 2007

Fietsen van Groningen naar Polen

Om tien over acht ben ik op het station van Anklam. Geen drommen forenzen te bekennen. Het loket is dicht en ik ben daar alleen. Even later komt er nog een mevrouw aan met een Oost-Aziatisch uiterlijk. Ze staat druk te telefoneren in een vreemde taal.

Poster voor een optreden van een middeleeuws stuk in Anklam

Ik bestudeer het bord met de vertrektijden. Om ongeveer 9 uur gaat er een stoptrein naar Berlijn en een uur later de intercity naar de hoofdstad. De stoptrein doet er tweeënhalf uur over. De intercity doet het een half uur sneller. De kaartjesautomaat met tiptoetsen werkt erg ingewikkeld en traag. Leiden kent hij niet. Overigens is het grappig dat hij wel Naarden-Bussum kent. Ik waag het er niet op mijn geld in het apparaat te gooien om straks geen goed kaartjes of geen complete set te hebben. Ik heb namelijk ook een kaartje nodig voor de fiets en voor de intercity vanaf Berlijn heb ik een reservering nodig voor de fiets. Ik betaal wel in de trein.

Als de trein om even na negen het station binnenkomt moet ik met de fiets in de voorste wagon instappen. Dat weet ik uit ervaring van het reizen met de trein in Duitsland. De conductrice hangt half uit de deur van de achterste wagon en gebaart naar de inmiddels ongeveer tien mensen om snel in te stappen. Ik zwaai bij het instappen in de verte naar haar en hoopt dat zij begrijpt dat ik nog geen kaartje heb.

Twintig minuten later komt ze langs. Ik zeg dat ik in Anklam ingestapt ben een graag een kaartje voor mezelf en voor mijn fiets wil hebben en wel voor naar in Nederland. Ze kijkt wat moeilijk en zegt dat ze alleen kaartjes kan maken tot aan de grens. Ze denkt even na en vraagt of ik in Berlijn genoeg overstaptijd heb. Dat heb ik, namelijk bijna een uur. Ze adviseert me daar de kaartjes te regelen en doet verder niet moeilijk.

Station Anklam

Even over half twaalf ben ik op het Centraal Station (Hauptbahnhof) van Berlijn. Het is pas een paar jaar oud en ziet er schitterend uit met verschillende niveaus in de diepte. De afdeling waar je kaartjes kan kopen en een reservering kan doen is op Obergeschoss 1, O 1 op de liftknopjes. Met mijn fiets is het zaak, dat ik in stations altijd de lift neem. Op de trap gaat wat het lastig met een fiets en zeker met bepakking erop.

Het kaartjeskantoor is ook fraai uitgevoerd. Voor de recht- toe-recht-aan-gevallen staan er een aantal automaten opgesteld. Er staat een behoorlijke rij voor de loketten. Voor mij geen probleem. Ik heb tijd zat. De afhandeling van de verschillende klanten van de Deutsche Bahn gaat erg langzaam. Ik denk dat dat komt door enige probleemgevallen, een zeer traag en met makken werkend computersysteem en de grote klantvriendelijkheid van de paar dames achter de loketten. Ze nemen ruim de tijd voor iedere klant.

Een tijdje later heb ik een kaartje voor mezelf, één voor de fiets en een kopie daarvan met een plakker om aan mijn fiets vast te maken. Ik heb geen reservering voor mijn fiets gekregen, omdat het systeem daarvan plat ligt. Ze kan me niet garanderen of er plaats is voor de fiets.

Nadat ik nog even snel een bak koffie heb gekocht en twee broodjes gezond in een zakje, ga ik via de liften naar het perron waar ik moet zijn. Als de trein naar Amsterdam om ongeveer half één aankomt staat er al een aardig groep fietsers. Het is wat passen en meten, maar alle fietsen kunnen in de fietsenwagon. In Duitsland zijn die voorzien van fietsenrekken met haken, zodat je fiets stevig staat of hangt.

Om acht uur ben ik op het station in de Bollenstreek. Kees is naar het station gereden om een stukje naar ons dorp met me op te rijden. Ik lijk wel een VIP. Thuis heeft Joke de vlag uitgehangen. Dat is erg aardig van haar. De tassen met vuile kleren enz. laat ik maar even in de garage staan.

Het was een indrukwekkende fietstocht. Ik had niet al te best weer, maar het kon natuurlijk altijd slechter. Geen trammelant onderweg van lekke banden, andere schade aan de fiets of diefstal.

In totaal heb ik in ongeveer twee weken ruim 1.150 km gefietst, veel verschillende mensen gesproken en genoten van landschappen en oude steden. Ik heb overnacht op 7 campings, in 5 jeugdhergen en in 1 pension-hotel.

Het groen gearceerde stuk heb ik gefietst in de periode van 21 augustus tot en met 4 september 2007. Van Groningen tot over de Poolse grens en vandaar naar Anklam.

Naschrift. Gedateerd 4 september ontvang ik van ene Michael Wannet uit Hillegom een e-mail met de mededeling dat hij mijn verhaal over de Hanzefietsroute leuk vindt en vertelt iets over wijzigingen in de nieuwe versie van het  boekje. Op 6 september stuur ik hem een e-mail terug  en vraag of hij de route ook gefietst heeft en of hij zijn verhaal ook ergens op internet heeft staan. Min of meer per kerende post ontvang ik zijn antwoord. Hij is de schrijver van het boekje “Internationale Hanze fietsroute”. Dat had ik niet gerealiseerd. Voor belangstellenden zie www.hanzefietsroute.nl