S

Dag 1. Op de fiets naar Mâcon (F). Dag 1, vrijdag 16 juli 2010, van Eindhoven naar Diest (B), 94 km.

De conductrice in de trein vraagt mij of ik ook een fietskaartje heb. ′Helemaal vergeten′, zeg ik eerlijk. ′Zal ik er het volgende station uitstappen om alsnog een kaartje te kopen?′  Ze vraagt of ik naar Eindhoven ga. Als ik dat bevestig, zegt ze dat ik het fietskaartje maar moet laten zitten. Ze blijft ook tot Eindhoven op de trein. ′Koop er maar een kop koffie voor in Eindhoven en denk even aan me′   

In Utrecht komt een stel uit Hasselt (Ov) de trein binnen. Ze gaan vanaf Eindhoven Airport met Ryan Air naar Spanje. Hun camping staat in Blanes. Ze hebben geen zin meer om met de auto naar Spanje te rijden. De caravan blijft daar staan. Ze hebben er vier weken vakantie. Vroeger gingen ze via de tolwegen, later via de routes nationales en de laatste jaren vliegen ze. De vrouw, Greet, heeft koffie gemorst op haar spierwitte XXL-truitje. Ze kwamen namelijk met twee koffers, twee stuks handbagage en twee bakkies koffie de trein binnen. De man kijkt wat boos. Ze zegt dat ze nog een schoon truitje in de handbagage heeft.

In Eindhoven op het station vraagt de mevrouw van de broodwinkel of ik voor 50 eurocent meer een kokosmakron bij mijn koffie wil. Dat doe ik. In totaal ben ik daar dan euro 2,50 voor kwijt. Ik vergeet aan de conductrice te denken.

Als ik om 11.30 uur door het dorp Schaft kom, moet ik denken aan het nuttigen van de lunch (schaften). Een paar km verder als ik net in België ben, neem ik een broodje. Daar bij een picknicktafel van gerecycled plastic maak ik een praatje met een man uit Helmond, die hier in de buurt op een camping staat en met zijn racefiets een ritje via knooppunten maakt. Vooral het stuk over een oude spoorbaan vond hij lekker rijden. Straks kom ik ook daar een stuk te rijden.

′Kom hier rusten en of bidden, maar houd eerbied in ′t midden′  staat bij het kapelletje van OL Vrouw van Rozen, iets van het fietspad op de voormalige spoorlijn af. Het is er erg rustig. Ik neem weer wat te eten en te drinken uit m′n meegenomen voorraad. Een half uur later kom ik langs een terras (het Terraske) wat net open gaat. ′Gelieve binnen aan de toog te bestellen en af te halen′ staat er aangegeven. Dat doe ik dan ook. Bij mijn koffie krijg ik ook een plakje cake en een glaasje advocaat. Dat glaasje laat ik onaangeroerd. Ook de weinige andere gasten op het terras doe ik er geen plezier mee. Het valt me op dat vrij veel horecagelegenheden hier in de buurt van het fietspad zijn. Of ze allemaal een goede boterham kunnen verdienen, vraag ik me af.

Er gaat een fietsverbinding over een militair terrein. Daar voorbij is er een ander soort natuur. Hier aan de rand van de Limburgse Kempen in het dorp Koersel barst het van de horeca ′De Uitzichttoren′, ′Het fonteintje′, ′Oma′s ijsco′, enz. Het lijkt hier wel een soort Lage Vuursche.

Verder kom ik door een dorp, Beringen Mijn, waar bijna alleen Turkse mensen wonen.  De  moskee domineert in het centrum. In de verte zie je nog de spits van de katholieke kerk.

Winkels en cafés dragen bijna allemaal Turkse namen. De spoorbaan naar de voormalige kolenmijnen is overwoekert met bramen. Je kunt hiervan aardig wat potjes jam maken.

Als ik in de buurt van Diest kom, wordt de lucht wat donker. Het zou kunnen gaan regenen. Ik besluit eerst maar door te rijden naar camping ′De Stille Kempen′ voordat ik naar de stad ga. De campingbaas is het gras van de berm langs de straat aan het maaien. Reken maar even bij mijn vrouw af. Het is 10 euro inclusief een douchemunt.