S

Op de fiets naar Praag, dag 12, woensdag 30 juni 2010. Van Cheb naar Klãšter Teplá, 60 km. Tot en met vandaag 1.102 km.

Om 7 uur hebben we ons ontbijt in een pension in Cheb. Met de eigenaar praten we een beetje over koetjes en kalfjes in moeizaam Engels en Duits. We kunnen de weg naar het centrum inmiddels dromen. Als ik de batterijen van m′n Garmin verwissel ziet Bert een minisupermarkt op het marktplein. Deze zaak wordt gerund door een Vietnamees. Je ziet veel kleine winkeltjes van Vietnamezen. In de communistische tijd kwamen heel wat (Noord-) Vietnamese mensen als gastarbeiders naar Oostbloklanden.

Langs de weg zie je hier regelmatig lege plastic waterflessen liggen, die vanuit de auto in de berm zij

n gegooid. In Duitsland zie je dat niet want daar zit statiegeld op plastikflessen (en bierblikken).  Veel dorpen hebben ze hier in een beneden en een boven-vorm, bijvoorbeeld Dolni Zandov (Laag Zandov) en Horni Zandov (Hoog Zandov).

Volgens het routeboek zouden er in het eerste stuk van vandaag nauwelijks voorzieningen zijn. Toch zien we hier en daar pensionnetjes. Die zien er allemaal erg armoedig uit.

Na een bocht steekt er tien meter voor ons een vos de weg over. Daar hebben we vanzelf geen foto van. Je bent altijd te laat.

We komen in de buurt van Mariánske Láznê. Ze hebben hier trolleybussen. De laatste keer dat ik die zag was op dag 1 van onze fietstocht in Arnhem. We zien een helikopter dalen. Hij landt op een landje naast de weg. Ik denk dat het een oefening is. Verderop staat ook een ambulance.

Mariánske Láznê  (in het Duits Marienbad) is een wereldberoemd kuuroord met veel elegante gebouwen (vooral hotels) met veel tierelantijnen en geschilderd in pasteltinten. Al wachten enkele gevels nog op een grote opknapbeurt.

Vanuit deze stad is het een aardig stuk pittig klauteren. Behoorlijk bekaf neem ik twee glazen cola in een restaurantje langs de weg. Hier en daar zijn weiden nog niet gemaaid. Er staan ergens heel wat blauwe lupinen .

Op een camping twee km vóór Klãšter Teplá (Klooster Teplá) zetten we de tenten neer. Als we bijna klaar zijn met opzetten begint het te onweren en komt er een flinke bui uit de hemel. Gauw duwen we alle tassen in onze tenten.

Gelukkig heeft deze camping als voorziening een café-restaurant, zodat we niet in onze kleine tenten hoeven te wachten totdat de bui over is. Er is op de camping echter geen draadloos internet. Zodat de vaste lezers van mijn weblog dit bericht niet op dezelfde dag zelf kunnen lezen.