Dag 10. Op de fiets naar Mâcon, zondag 25 juli 2010. Van Nancy naar Sanchey, 88 km. Tot en met vandaag 698 km.

Samen met Richard, de man uit Nieuw-Zeeland, heb ik mijn ontbijt in het kasteel. Aan de hand van een fietspadenkaart van Nancy verlaat ik deze stad zuidwaarts via de voorstad Ludres, bijna geheel over fietspaden evenwijdig aan doorgaande wegen door de stad en langs bedrijvenparken. Betrekkelijk vlot zit ik weer aan de Moezel. Vanmorgen kom ik verschillende Nederlandse fietsers tegen onderweg naar het zuiden. Een stel vertelde me dat ze alle nachten kampeerden. ′Het ging best ondanks de regen′. Verder zijn deze mensen niet erg spraakzaam. Praten ze niet graag of zijn ze verlegen? Ik weet het niet.

In het centrum van Bayon heb ik mijn lunch samen met een stel uit Hilversum. Ze zijn onderweg met racefietsen (smalle banden) en overnachtten ook ergens in Nancy. Als ik tas RV opendoe, hierin zit mijn proviand, ruikt het alsof ik mijn vuile sokken per ongeluk in deze tas had gestopt. Er zit Franse kaas in die erg meurt. Ik moet die maar zo snel mogelijk opmaken. Bij de bakker vlakbij verkopen ze koffie om mee te nemen. Ik ben de laatste klant van deze zondag. Ze gaan sluiten.

Het café in Charmes aan het dorpsplein verkoopt krasloten. De man voor mij koopt er een. Noppes! Voor even veel geld koop ik een kop koffie. Inmiddels is het 15.00 uur en bewolkt maar nog steeds goed fietsweer. Ik maak mijn overnachtingsplan aan de hand van de mogelijkheden genoemd in het boekje. Ik wil in elk geval naar Dompaire fietsen. Als het hotel daar vol is ga ik 10 km verder naar Girancourt.

Ik passeer de grens van twee departementen. Vanaf nu  rijd ik in de Vogezen (departement des Vosges). Daarvoor was ik in Meurthe et Moselle.

Dompaire wordt een domper, want dit hotel is zondagavond gesloten. In Girancourt is geen hotel en ook is er geen Rue d′Elsace. Een bewoner vertelt me dat dit hotel waarschijnlijk in Girencourt (met een ′e′ staat, maar dat is een andere plaats die hier ook helemaal niet in de buurt ligt. Foutje van de schrijver van het boekje. Gelukkig is er vijf km van de route een camping bij een stuwmeer, le Lac de Bougie. Het is een vrij grote redelijk volle camping met ook veel Nederlanders, bijna allemaal met de auto. Jos en Dick uit Amersfoort spreken me aan, als ik in de kantine van de camping op mij eten wacht. Ik zag dit stel al eerder vandaag. Hen is ongeveer hetzelfde overkomen qua pension, met nog enkele anderen.